٢- اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮدن ورقﻫﺎي ﻣﻮازي ﺑﺎ ﺟﺎن ﺳﺘﻮن و ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻘﻄﻊ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺟﻌﺒﻪاي
 
اﺿﺎﻓﻪ ﻧﻤﻮدن ورقﻫﺎى ﻣﻮازى ﺑﺎ ﺟﺎن ﺳﺘﻮن و ﺗﺒﺪﻳﻞ آن ﺑﻪ ﻣﻘﻄﻊ ﺟﻌﺒﻪاى ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ اﻓﺰاﻳﺶ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺧﻤﺸﻲ و ﻣﺤﻮرى ﺳﺘﻮن ﻣﻲﺷﻮد. اﻳﻦ روش در ﺷﻜﻞ ٢-٥-٢١ ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪه اﺳﺖ. اﺿﺎﻓﻪ ﻧﻤﻮدن ورقﻫﺎى ﻣﻮازى ﺑﺎ ﺟﺎن ﺳﺘﻮن، اﻓـﺰاﻳﺶ ﻣﻤـﺎن اﻳﻨﺮﺳـﻲ در اﻣﺘﺪاد ﻣﻮازى ﺑﺎ ﺟﺎن را در ﭘﻲ دارد.

ﺷﻜﻞ ٢-٥-٢١- اﺿﺎﻓﻪ ﻧﻤﻮدن ورقﻫﺎي ﭘﻮﺷﺸﻰ ﻣﻮازي ﺑﺎ ﺟﺎن ﺳﺘﻮن


٣- اﺳﺘﻔﺎده از روﻛﺶ ﺑﺘﻨﻰ (ژاکت بتنی) :
 
اﻳﻦ روش ﺑﺮاى ﻣﻘﺎوﻣﺴﺎزى ﻣﻘﺎﻃﻊ ﻓﻮﻻدى ﺑﺎز^١ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻘﺎﻃﻊ I و H ﺑﻜﺎر ﻣﻲرود. ﺑﺎ ﻣﺤﺼﻮر ﻧﻤﻮدن ﺳﺘﻮن ﻓﻮﻻدى، ﺳﺨﺘﻲ آن اﻓﺰاﻳﺶ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﺮﺷﻲ ﻧﻴﺰ ﻣﻲﮔﺮدد. ﺑﺮاى ﺑﺎﻻ ﺑﺮدن ﺳﺨﺘﻲ ﺧﻤﺸﻲ ﺳﺘﻮن، ﺑﺎﻳﺪ روﻛﺶ ﺑﺘﻨـﻲ ﺳـﺘﻮن ﻓﻮﻻدى در ﻃﺒﻘﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺷﻜﻞ ٢-٥-٢٢- اﺳﺘﻔﺎده از روﻛﺶ ﺑﺘﻨﻰ ﺑﺮاي ﻣﻘﺎوﻣﺴﺎزي ﺳﺘﻮن ﻓﻮﻻدي
                                  
در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﺳﺘﻮن ﻓﻮﻻدى دﭼﺎر ﺧﻮردﮔﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ، اﺳﺘﻔﺎده از روﻛﺶ ﺑﺘﻨﻲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان راه ﺣﻠﻲ ﻣﻮﺛﺮ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻲﮔـﺮدد
 
(ﺷﻜﻞ ٢٥-٢٣). اﻳﻦ ﺳﺘﻮنﻫﺎ ﭘﺲ از مقاوم سازی در ﺑﺮاﺑﺮ آﺗﺶﺳﻮزى ﻧﻴﺰ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺧﻮﺑﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ. در اﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺟﻬﺖ ﻳﻜـﺴﺎن ﺳﺎزى رواﺑﻂ ﺑﺎ رواﺑﻂ اراﺋﻪ ﺷﺪه در ﻣﺒﺤﺚ دﻫﻢ ﻣﻘﺮرات ﻣﻠﻲ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﻳﺮان، واﺣﺪ ﻧﻴﺮو و ﻃﻮل، ﻛﻴﻠﻮﮔﺮم و ﺳﺎﻧﺘﻴﻤﺘﺮ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ.

ﺷﻜﻞ ٢-٥-٢٣- ﺑﻬﺴﺎزي ﺳﺘﻮن ﻫﺎي ﺑﺎ ﺧﻮردﮔﻰ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﺎ روﻛﺶ ﺑﺘﻨﻰ
 
 
ﻣﺤﺪودﻳﺖﻫﺎ:
 
١-  ﺳﻄﺢ ﻣﻘﻄﻊ ﻧﻴﻤﺮخ ﻓﻮﻻدى ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻳﻚ درﺻﺪ ﻣﺴﺎﺣﺖ ﻛﻠﻲ ﻣﻘﻄﻊ ﻣﻘﺎوﻣﺴﺎزى ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ.
٢-  روﻛﺶ ﺑﺘﻨﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﻴﻠﮕﺮدﻫﺎى ﻃﻮﻟﻲ و ﺗﻨﮓﻫﺎى ﻋﺮﺿﻲ و ﻳﺎ ﻣﺎرﭘﻴﭻ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر دورﮔﻴﺮى ﺑﺘﻦ، ﻣﺴﻠﺢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ.
٣-  ﻣﺴﺎﺣﺖ ﻣﻘﻄﻊ ﺗﻨﮓﻫﺎى ﻋﺮﺿﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺪاﻗﻞ ٢٥/٠ ﻣﻴﻠﻴﻤﺘﺮ ﻣﺮﺑﻊ ﺑﺮاى ﻫﺮ ﻣﻴﻠﻴﻤﺘﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻴﻦ ﺗﻨﮓﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ.
٤-  ﻧﺴﺒﺖ آرﻣﺎﺗﻮرﻫﺎى ﻃﻮﻟﻲ ( (p_sr ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺪاﻗﻞ ٠٠٤/٠ ﺑﺎﺷﺪ:


اﻧﺘﻘﺎل ﺑﺎر:
 
در ﺳﺘﻮنﻫﺎى ﻓﻮﻻدى ﻣﻘﺎوﻣﺴﺎزى ﺷﺪه ﺑﺎ روﻛﺶ ﺑﺘﻨﻲ، ﺑﺮاى اﻧﺘﻘﺎل ﺑﺎر از ﻃﺮﻳﻖ اﺗﺼﺎل ﺑﺘﻦ و ﻓﻮﻻد، ﺑﺎﻳﺪ ﺿﻮاﺑﻂ زﻳﺮ ﺑﺮآورده ﺷﻮد:
ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺎرﻫﺎى ﺧﺎرﺟﻲﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﻪ ﻣﻘﻄﻊ ﻓﻮﻻدى اﻋﻤﺎل ﺷﻮد، ﺑﺮﺷﮕﻴﺮﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻧﻴﺮوى ﺑﺮﺷﻲ ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز را ﺗﺤﻤـﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.


ﺟﺰﻳﻴﺎت آرﻣﺎﺗﻮرﺑﻨﺪي اﻋﻀﺎي ﻣﺤﻮري ﻣﺤﺎط در ﺑﺘﻦ:
 
اﻟﻒ. ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺎﻳﺪ ٤ ﻋﺪد آرﻣﺎﺗﻮر ﻃﻮﻟﻲ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ب.  ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻨﮓﻫﺎ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﻣﻘﺪار ﺑﺪﺳﺖ آﻣﺪه از رواﺑﻂ زﻳﺮ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ:

• ١٢ ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﻄﺮ آرﻣﺎﺗﻮر ﻃﻮﻟﻲ

• ٤٨ ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﻄﺮ آرﻣﺎﺗﻮر ﺗﻨﮓ

• ﺑﺮاﺑﺮ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺑﻌﺪ ﻣﻘﻄﻊ ﺳﺘﻮن ﻣﺨﺘﻠﻂ

پ. ﻣﻘﺎﻃﻊ ﻓﻮﻻدى ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺪاﻗﻞ داراى ٤٠ ﻣﻴﻠﻴﻤﺘﺮ ﭘﻮﺷﺶ ﺑﺘﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ. رﻋﺎﻳﺖ ﺷـﺮاﻳﻂ ﻣﺤﻴﻄـﻲ ﻣﺨﺘﻠـﻒ ﺑـﺮاى ﭘﻮﺷـﺶ ﻣﻄـﺎﺑﻖ ﻣﺒﺤﺚ ﻧﻬﻢ اﻟﺰاﻣﻲ اﺳﺖ.
ت.  ﺣﺪاﻛﺜﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺮﺷﮕﻴﺮﻫﺎ ٥/٢ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﻌﺪ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﻣﻘﻄﻊ ﺳﺘﻮن ﻣﻘﺎوﻣﺴﺎزى ﺷﺪه و ﻳﺎ ٤٠٠ ﻣﻴﻠﻴﻤﺘﺮ (ﻫﺮ ﻛـﺪام ﻛـﻪ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻧـﺪ)ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ.
ث.  ﺑﺮﺷﮕﻴﺮﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺪاﻗﻞ در دو وﺟﻪ ﻗﺮﻳﻨﻪ ﻣﻘﻄﻊ ﻓﻮﻻدى ﺗﻌﺒﻴﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ.
 ج. در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﻘﻄﻊ ﻓﻮﻻدى ﻣﺤﺎط در ﺑﺘﻦ از دو ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﻘﻄﻊ ﻓﻮﻻدى ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺿﻮاﺑﻂ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺳﺘﻮنﻫﺎى ﻣﺮﻛﺐ در آﻧﻬﺎ رﻋﺎﻳﺖ ﺷﻮد.


ﭘﺮ ﻧﻤﻮدن ﺳﺘﻮن ﻓﻮﻻدي ﺑﺎ ﺑﺘﻦ :
 
اﻳﻦ روش ﺑﺮاى ﻣﻘﺎﻃﻊ ﻓﻮﻻدى ﺑﺴﺘﻪ^١ ﺑﻜﺎر ﻣﻲرود. ﻧﻤﻮﻧﻪاى از ﺳﺘﻮن ﻓﻮﻻدى ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑـﺎ ﺑـﺘﻦ در ﺷـﻜﻞ ٢-٥-٢٤ ﻧـﺸﺎن داده
 
ﺷﺪه اﺳﺖ.

ﺷﻜﻞ ٢-٥-٢٤- ﭘﺮ ﻧﻤﻮدن ﺳﺘﻮن ﻓﻮﻻدي ﺑﺎ ﺑﺘﻦ
 
٢-٥-٢-٤-٤- ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﺮﺷﻰ
 
ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﺮﺷﻲ ﺳﺘﻮنﻫﺎى ﻓﻮﻻدى ﭘﺮﺷﺪه ﺑﺎ ﺑﺘﻦ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﻘﺪار ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه از ﺣﺎﻻت زﻳﺮ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ.

١- ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﺮﺷﻲ ﻣﻘﻄﻊ ﻓﻮﻻدى ﺗﻨﻬﺎ
٢- ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﺮﺷﻲ ﺑﺨﺶ ﺑﺘﻦ آرﻣﻪ ﺗﻨﻬﺎ
 
 
 
اﻧﺘﻘﺎل ﺑﺎر:
 
ﺑﺎر وارده ﺑﻪ ﺳﺘﻮنﻫﺎى ﻓﻮﻻدى ﭘﺮﺷﺪه ﺑﺎ ﺑﺘﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻓﻮﻻدى و ﺑﺘﻨﻲ اﻧﺘﻘﺎل ﻳﺎﺑﺪ. وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎر ﺧﺎرﺟﻲ ﺑﻪ ﻣﻘﻄﻊ ﻓﻮﻻدى ﺗﻨﻬﺎ و ﻳﺎ ﺑﺨﺶ ﺑﺘﻦ ﻣﺴﻠﺢ ﺗﻨﻬﺎ اﻋﻤﺎل ﻣﻲﺷﻮد، اﻧﺘﻘﺎل ﻧﻴﺮو از ﻣﻘﻄﻊ ﻓﻮﻻدى ﺑﻪ ﻫﺴﺘﻪ ﺑﺘﻨﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻳﻜﻲ از ﻣﻜﺎﻧﻴﺴﻢ ﻫﺎى زﻳﺮ ﺻﻮرت ﮔﻴﺮد:
 
١-  ﭼﺴﺒﻨﺪﮔﻲ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻴﻦ ﺑﺘﻦ و ﻓﻮﻻد
٢- اﺗﻜﺎى ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ در ﺻﻮرت وﺟﻮد ﭼﻨﺪ ﻣﻜﺎﻧﻴﺰم، ﻣﻜﺎﻧﻴﺰﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﻘﺪار ﻣﻘﺎوﻣﺖ اﺳﻤﻲ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ، ﻣﻼك ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﺟﻤﻊ ﻛﺮدن
آﺛﺎر ﻣﻜﺎﻧﻴﺴﻢﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺠﺎز ﻧﻤﻲﺑﺎﺷﺪ.